หลายๆ คนที่เข้ามาอ่านบทความนี้  ท่านมีความคิดว่า  บุคคลล้มละลายไม่สามารถทำนิติกรรมใดๆ  ได้ในระหว่างล้มละลาย  เพราะต้องห้ามตามกฎหมาย  นิติกรรมเหล่านั้นตกเป็นโมฆะ  ไม่มีผลผูกพันบุคคลล้มละลาย  จากความรู้ดังกล่าวนั้น  หากว่าบุคคลล้มละลายออกเช็คชำระหนี้ที่ชอบด้วยกฎหมายก่อนที่ศาลล้มละลายจะมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดแล้ว  แล้วต่อมาธนาคารตามเช็คได้ปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็ค  ผลทางกฎหมายจะมีอย่างไร  และจะส่งผลทำให้บุคคลล้มละลายนั้นพ้นจากความผิดทางอาญา  ในข้อหาออกเช็คโดยไม่มีเงินชำระตามเช็คหรือไม่  โดยในประเด็นนี้  การที่บุคคลล้มละลายออกเช็คก่อนที่ตนจะล้มละลาย  ถือว่ามีการกระทำความผิดในขณะออกเช็คแล้ว  แม้จะเป็นการออกเช็คสั่งจ่ายชำระเงินล่วงหน้าและเช็คนั้นธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คภายหลังจากศาลล้มละลายมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดแล้ว  ก็ไม่ทำให้ผู้ออกเช็คนั้นพ้นจากความผิดตาม พระราชบัญญัติว่าด้วยความรับผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค  พ.ศ.๒๕๓๔  ไปได้  ดังนั้น  บุคคลล้มละลายออกเช็คก่อนที่ตนจะล้มละลายก็เป็นความผิดทางอาญาในข้อหา  สั่งจ่ายเช็คโดยไม่มีเงินชำระ

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 15663 - 15664/2555
พ.ร.บ.ห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ.2475 ใช้บังคับแก่การเรียกดอกเบี้ยในการกู้ยืมเงินเท่านั้นไม่อาจจะนำมาใช้บังคับแก่หนี้เงินที่เกิดจากมูลหนี้ประเภทอื่นได้ การคิดดอกเบี้ยในมูลหนี้การซื้อขายเช่นคดีนี้จึงไม่อยู่ในบังคับของ พ.ร.บ.ห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ.2475

พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 24 บัญญัติว่า "เมื่อศาลสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของลูกหนี้แล้ว ห้ามมิให้ลูกหนี้กระทำการใด ๆ เกี่ยวกับทรัพย์สิน หรือกิจการของตน ..." หมายความว่าบุคคลที่ถูกพิทักษ์ทรัพย์จะดำเนินคดีในทางแพ่งด้วยตนเองหรือก่อหนี้สินขึ้นอีกในระหว่างพิทักษ์ทรัพย์อยู่ไม่ได้เท่านั้น หามีผลทำให้หนี้ที่เกิดขึ้นก่อนถูกพิทักษ์ทรัพย์ต้องสิ้นสุดหรือระงับไปด้วยไม่ และมิได้คุ้มครองให้ผู้กระทำผิดอาญาพ้นผิดไปด้วย คดีนี้เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม 2546 จำเลยออกเช็คลงวันที่ 15 ธันวาคม 2546 เพื่อชำระหนี้ตามหนังสือรับสภาพหนี้ จำเลยถูกพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดเมื่อวันที่ 27 พฤศจิกายน 2546 หนี้ที่จำเลยออกเช็คจึงเป็นหนี้ที่เกิดขึ้นก่อนที่จำเลยจะถูกพิทักษ์ทรัพย์ แม้เช็คพิพาทดังกล่าวธนาคารตามเช็คจะปฏิเสธการจ่ายเงินเมื่อวันที่ 15 ธันวาคม 2546 หลังจากศาลมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดจำเลยก็ตาม การกระทำความผิดทางอาญาของจำเลยยังดำเนินต่อไปได้และไม่ทำให้จำเลยพ้นผิด จำเลยจึงมีความผิดตาม พ.ร.บ.ว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ.2534 มาตรา 4

คดีทั้งสองสำนวนนี้ ศาลชั้นต้นสั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกัน โดยให้เรียกโจทก์ทั้งสองสำนวนว่า โจทก์ และเรียกจำเลยทั้งสองสำนวนว่า จำเลย โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสองสำนวน ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ.2534 มาตรา 4 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 นับโทษจำเลยสำนวนหลังต่อจากโทษจำเลยสำนวนแรกและนับโทษจำเลยต่อจากโทษของจำเลยในคดีอาญาหมายเลขดำที่ 566/2547 และ 567/2547 ของศาลชั้นต้น

จำเลยให้การปฏิเสธ แต่รับว่าเป็นบุคคลคนเดียวกับจำเลยในคดีที่โจทก์ขอให้นับโทษต่อ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ.2534 มาตรา 4 (ที่ถูก มาตรา 4 (1) (2)) การกระทำของจำเลยเป็นความผิดหลายกรรมต่างกัน ให้ลงโทษทุกกรรมเป็นกระทงความผิดไปตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 จำคุกสำนวนแรก 2 กระทง กระทงละ 1 เดือน เป็นจำคุก 2 เดือน สำนวนหลัง 2 กระทง กระทงละ 1 เดือน เป็นจำคุก 2 เดือน รวมจำคุก 4 เดือน และนับโทษจำคุกในสำนวนหลังต่อจากโทษจำคุกในสำนวนแรก

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 7 พิพากษายืน